Spark of Synapses

Κανείς δεν μου είπε σαν μεγάλωνα πως ψέματα θα έβρισκε μονάχα η ψυχή μου. Ονειρευτικά έναν κόσμο ουτοπικό. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη και ελπίδα. Κανέναν δεν τον νοιάζει πια. Όλοι έχουν δεχτεί πως ο κόσμος "έτσι είναι", και απλά τον διαβαίνουν δίχως ερωτήσεις. Γεμάτοι με συμφέροντα. Δεν είναι πως δεν έχω μεγαλώσει. Έχω ήδη μάθει και πάθει πολλά. Αυτό δεν σημαίνει πως έχω μάθει να το αντιμετωπίζω. Πόσο μάλλον να το δέχομαι. Και ας με πουν ιδεαλίστρια και ονειροπόλα. Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο δίχως συμφέροντα και διχασμούς. Δίχως σύνορα και θρησκείες να μας χωρίζουν. Δίχως κομματικά και στιβαρά πιστεύω που σου κλείνουν τα μάτια. Θέλω αλλαγές! Θέλω καλοσύνη. Θέλω να λέω σε όλο τον κόσμο καλημέρα και να το εννοώ όσο σκατά και αν είναι η δικιά μου. Θέλω να μπορώ να στηριχτώ σε έναν συνάνθρωπο μου χωρίς αυτός να με παρατήσει για το δικό του καλό. Και να μπορώ να κάνω και εγώ το ίδιο. Να αγαπάω πραγματικά χωρίς να ζητάω κάτι. Τόσο πολύ που έστω και αν κάτι με πληγώνει να με διακ

You look at the mirror and all you see are the faults. The faults that others supposedly love. What is there to love when the soul is shallow of human inadequacy? You try to look at yourself from the inside. The corrosion is too much. It is not worth fixing. You should try to buy a new self. People leave you. Bleeding. They don´t care. It makes them happier. You resent that. How can they actually do something to make themselves happy? Can´t they see that they are as destroyed as you are? You never choose consciously or subconsciously something to make you feel better. That would be too selfish. You destroy what does make you feel better. The future is just repetition of you carrying yourself through the same dark paths. Not much to see there. Black. Absence of colour. Absence of them. Absence of him. Absence of you.